ความเมตตาเกิดขึ้นกับทุกผู้ทุกนามได้แน่ แต่ใครจะยึดติดถือมั่นมากกว่ากันเท่านั้น บางครั้งคนบางคนเรียนรู้ธรรมมาก็มากแต่เอาเข้าจริงๆ ก็ไปไม่รอดด้วยหลักธรรมที่ตัวเองปฏิบัติอยู่ คือเมตตาพรหมวิหาร ปราถนาให้ผู้ที่เรารักมีความสุข และเป็นดั่งใจเราบางครั้งทำให้เราเป็นทุกข์กายใจอย่างมาก จนทำให้สุขภาพร่างกายแย่ลง สุขภาพใจแย่มันอาจทำให้ร่างกายเกิดโรคภัยไข้เจ็บขึ้น คนที่มีโรคประตัวอยู่แล้วอาจจะล้มป่วยได้ง่ายๆ ขอยกตัวอย่างพี่ท่านหนึ่งเมื่อปี 2544 ผมได้เปิดสอนงานกัดลายกระจกที่เซ็นทรัลพระราม 3 พี่เขามาเรียนแกะกระจกอยู่พักหนึ่ง แล้วก็หายไปนานจนมาต้นปี 2546เขาได้มาเดินเล่นในห้างเขาแวะมาคุยกับผม พักนึ่งคุยกันหลายเรื่อง มีอยู่เรื่องหนึ่งเขาได้เล่าให้ฟังว่า เขามีเพื่อนที่คบกันมานานมาก เขากับเพื่อนช่วยเหลือกันเป็นหว่งเป็นไยซึ้งกันและกันมาโดยตลอด แต่อยู่ๆ เพื่อนเขาคนนี้ก็โกรดเขาอย่างมากจนเลิกคบกันไปเลยโดยไม่บอกเหตูผลว่าโกรดด้วยเรื่องอะไร พยายามตามหาเพื่อนคนนี้อย่างมาก โทรก็ไม่รับ พี่เขาเป็นทุกข์อย่างมากจนไม่เป็นอันกินอันนอน จนตัวเองป่วยแทบจะต้องเข้าโรงพยาบาท ไม่ว่าจะเป็นญาติพี่น้องหรือสามีแม้แต่ลูกก็เป็นทุกข์เพราะแม่ คิดแต่เรื่องเพื่อนคนนี้อยู่เกือบสองปี หลังจากผมกับพี่เขาได้คุยกัน ผมก็พยายามชี้แนะแนวทางเรื่องเวรกรรมที่เคยมีกรรมในอดีตกันมาแต่ปางก่อน ผมได้พูดขึ้นมาอยู่คำนึงว่า พี่กับเพื่อนของพี่คงจะหมดเวรซึ่งกันและกันแล้ว ผมได้อธิบายว่าพี่กับเพื่อนของพี่ เคยเป็นหว่งเป็นไยกันมากแต่อยู่ๆก็มาโกรดกัน อย่างไม่ใยดีเราโทรไปก็ไม่รับ แล้วจะไปทรมานตัวเองทำไมในเมื่อเรากับเขาหมดเวรหมดกรรมกันไปแล้ว เรากับเขาจึงไม่หลงเหลือใยดีกันอีกเลยความเมตตาที่เคยมีให้ก็หมดไปด้วย แล้วพี่จะมาทุกข์ด้วยเรื่องอะไร พี่ทุกข์คนเดียวซักเมื่อไหล่ครอบครับพี่ก็ทุกข์ตามไปด้วย ตลอดสองปีที่เป็นทุกข์พี่เขาเล่าให้ผมฟังเยอะมาก คุยกันนานนับชั่วโมงเมื่อได้เวลาพอสมควรจึงกลับบ้านไป พอวันใหม่พี่เขาก็มาคุยกับผมอีกครั้งเขาบอกว่าเขาไม่ทุกข์เพราะเพื่อนอีกแล้ว ผมกับพี่ได้คุยกันอีกหลายครั้ง ผมเห็นการเปลี่ยนแปลงของสุภาพร่างกายดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ผมมีความสุขไปด้วย ที่เราได้เป็นส่วนหนึ่งไม่มากก็น้อยที่ทำให้เขาไม่ต้องทุกข์เพราะเพื่อน
ไม่จะใครก็หนีไม่พ้นการพลักพรากจากของรักของหวง ไม่ว่าจะจากเป็นหรือจากตายไม่เคยมีใครหนีพ้นเลยแม้แต่คนเดียว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น